geschiedenis

De geboorte der Jonge Oude Reserven van KVV Vlaamse Ardennnen

In de gloriejaren van de jeugd van KVVVA was er tijdens de jaren negentig en in het begin van ons nieuwe millennium een lichting die er echt wel bovenuitstak. Hun gloriejaren startten reeds vroeg en de eerste officiële titels werden binnen gehaald tijdens het seizoen 1996-1997. Een deel deed dit als laatstejaars preminiemen, de andere helft zat toen al bij de miniemen. Dit zou het startschot zijn voor een heuse succesreeks, met titels in 1997-1998 (miniemen), 1999-2000 (knapen) en 2003-2004 (UEFA junioren). Verder werden ook nog enkele seizoenen beëindigd op een sterke tweede plaats. Voor velen werd al een prachtige toekomst voorspeld bij het eerste elftal en misschien zelfs een plaatsje bij een heuse topclub.

Dromen zijn echter dromen en worden vaak vervangen door meer realistische, maar daarom niet minder mooie dromen. Naargelang deze sterke spelerslichting ouder werd, werden ze echte vrienden door dik en dun (p.s. alle overeenkomsten tussen vorige uitspraak en bestaande personen berust louter op toeval). Dit werd hun handelsmerk en ze ontwikkelden zich tot een echte Armada waarbij de ene maar wat graag zijn kop waagde om de andere te helpen, gevreesd door elke verdediging en wanhoop creërend bij elke aanvaller.
Maar met de jaren groeide ook het realisme. Hoewel een enkeling al eens een kans kreeg bij het eerste elftal en sommigen het ook enkele jaren probeerden waar te maken bij de beloften, hadden ze al snel door dat het beleid er nog niet rijp voor was om volop voor de jeugd te kiezen. Tegenwoordig lijkt het tij te keren, maar deze gouden generatie zal waarschijnlijk de laatste verloren generatie zijn…

VERLOREN?!? Dan kennen ze de wilskracht, hechte vriendschap en liefde voor het echte voetbal nog niet! Reeds in de laatste jaren van hun glorierijke jeugdjaren groeide bij velen het verlangen om later zelf een club op te richten en zo begon de nieuwe droom over de oprichting van “FC Abdijbier”.
Veel van hen gingen na het middelbaar verder studeren in Gent of vonden werk. Dit belemmerde de mogelijkheden om te trainen en hypothekeerde voor velen hun kansen bij de beloften of het eerste elftal. Jaar na jaar haakten meer spelers af tot er maar één van hen meer overschoot. Laat dit nu net een behoorlijk ondernemende en visionaire jongeman zijn, ook wel gekend als “coach”. Hij had al dikwijls lang en diep bij zichzelf nagedacht en nam in het voorjaar van 2007 het besluit dat dit zo niet langer kon en besloot om iets te ondernemen. Hij stapte naar zijn broer en vroeg hem of deze er niets zou voor voelen om samen een nieuwe ploeg op te richten. Deze zag dit volledig zitten en samen begonnen ze hun oude teamgenoten weer warm te maken voor het idee en ze ronselden weer een heuse ploeg samen, met oude ploegmaten, KLJ-collega’s, klasgenoten, … kortom echte vrienden. En zo was de kern gevormd voor het eerste echte puur Maarkedalse team in jaren (op een vuile Waal en één enkele Ronsenaar na).
Het moeilijkste moest nu echter nog komen. Hoe kon een dergelijk idee doorgeduwd worden in een, laat ons eerlijk wezen, behoorlijk conservatieve voetbalwereld? De coach besloot om zijn stoute schoenen aan te trekken en begon bij het begin. Hij stapte naar het jeugdbestuur en kon al snel op hun enthousiasme en steun rekenen. Ook de voorzitter van onze dierbare club was al snel voor een dergelijk nostalgisch initiatief te vinden. Hierdoor aangemoedigd verraste de jongeman het bestuur en de trainers met zijn voorstel en door de linke voorbereiding en enthousiaste steun van vrienden en waarde ploeggenoten, konden er geen contra elementen meer uitgevonden worden en was de nieuwe ploeg geboren.

De Jonge Oude Reserven zijn een feit en gaan mooie jaren en nog vele glorierijke, emotionele momenten tegemoet. Ga heen en scoor!

Het eerste seizoen

Seizoen 1 is voorbij. Een moeilijk jaar dat begon met veel verliezen. Niet enkel werden alle voorbereidingen verloren in het begin van het seizoen, ook enkele spelers dienden al snel af te haken met zware blessures. Mathieu, Jurgen en Dimitri vielen al snel uit en ook enkele anderen moesten soms voelen dat na enkele jaren aanmodderen bij één of ander ploegje of beperkte sporten (tooghangen, lopen achter de vrouwen, ... ) het niet simpel was om een heel seizoen fit te blijven. In de heenronde, die nochtans aangevat werd met een zeven op negen (maar achteraf herleid tot vier punten, u kent ongetwijfeld het verhaal), kende KVVVA A veel ups en downs. Dieptepunt was ongetwijfeld de 5-0 pandoering tegen de latere kampioen na een zware nacht, hoogtepunt was dan weer de 1-9 overwinning op het veld van Deftinge. Na de heenronde stond de puntenteller uiteindelijk op 10, volgens velen te weinig voor een ploeg met zulk potentieel.

Na Nieuwjaar sloeg de motor echter aan. KVVVA A verbaasde vriend en vijand en onverhoopt werd er in het slot van de competitie nog een derde plaats behaald. De terugronde werd dan ook een waar succes met 7 overwinningen, 2 gelijke spelen en slechts 1 verlies (tegen Munkzwalm nota bene, dat achteraf een waar blok bleek en zelfs een zegereeks liet noteren van 18 overwinningen op rij). Uitschieter was ongetwijfeld de 2-5 overwinning 'uit' tegen KVVVA B (de oude reserven).

Het seizoen werd uiteindelijk afgesloten met 36 punten uit 21 wedstrijden (Onkerzele wou niet meer herspelen, vandaar). In totaal wist KVVVA A 63 keer de netten van de tegenstander te vinden en slikten we 42 tegengoals (in deze statistieken is de 0-5 verwerkt, want eigenlijk scoorden we 66 keer en lieten we er maar 37 binnen). Kenneth kroonde zich uiteindelijk tot topschutter met 22 doelpunten van een team welke duidelijk de ambities voor seizoen 2 mag bijstellen en volgend jaar misschien wel iets hoger mag mikken!!

Nog opmerkelijk was dat ook naast het veld KVVVA A openbloeide. Bestaande vriendschappen werden nog hechter en in andere gevallen werden die simpelweg voor het leven gecreëerd. Nog twee opmerkelijke feiten:

Het ontstaan van een website (nodig, want als jongens van den boerenbuiten moeten wij ook meegaan met onze tijd, en dienen onze schitterende prestaties eveneens aan de mondiale wereld verkondigt te worden) met de streaker die ongetwijfeld menig vrouwelijk schoon deed blozen! Hij is nu reeds een stukje geschiedenis en willen hem dus aan niemand onthouden!

Andere opmerkelijke gebeurtenis was de seizoensafsluitende fuif (zoals iedereen wel nog weet heette die CARRE) die wonder boven wonder met een kleine winst werd afgesloten. Maar sjonge sjonge sjonge WAT EEN FEESTJE WAS MIJ DAT!!! De affiche behoort ondertussen ook tot de geschiedenis.

Seizoen 2

Het tweede seizoen begon schitterend met een monsteroverwinning tegen Onkerzele gevolgd door nog eens 4 overwinningen waardoor we na 5 wedstrijden nog steeds het maximum van 15 op 15 hadden. Dat had waarschijnlijk veel te danken aan de voorbereiding van sommigen, die tijdens het tussenseizoen duchtig scoorden naast het veld. Bij het begin van het seizoen werden zowel de zwangerschappen van Ellen als Maaike aangekondigd zodat het seizoen toen eigenlijk al niet meer stuk kon. Maar net zoals je weet dat als je in de Vlaamse Ardennen met de fiets rond rijdt, na een bergop komt een afdaling. Op het moment dat de matchen van de waarheid voor de deur stonden ging het ineens minder. Op Boekel werd er nog een punt gepakt, maar de twee volgende wedstrijden diende KVVVA telkens de duimen te leggen en ook thuis tegen Wit-Zwart kon er niet worden gewonnen. Gevolg, een 2 op 12. De titelambities die sommigen na de schitterende opening in de mond hadden durven nemen dus meteen de mond gesnoerd. De wedstrijden die vervolgens in putje winter niet werden afgelast werden allemaal gewonnen (licht overschaduwd door een pak blessures) tot er half februari opnieuw enkele toppers volgden. Na enkele nipte verliezen en ook nog enkele gelijke spelen kwamen we enkele speeldagen voor het einde tot het besluit dat we de toppers niet konden winnen. Overal oogstten we respect met ons mooi voetbal, maar op de momenten dat het er echt toe deed, gingen de anderen (dikwijls onverdiend) met de punten lopen. Het kwam zelfs zo ver dat er op de laatste speeldag moest gewonnen worden op het op dat moment al zeker tweede Schendelbeke om toch nog tot de top-3 te behoren. Op dat moment was Munkzwalm al lang kampioen en hadden we de Jas en de Jé al meermaals nodig gehad om nooit met te weinig te zijn. Er werd uiteindelijk toch nog gewonnen op Schendelbeke, waardoor KVVVA opnieuw de prestatie van vorig seizoen (de derde plaats) herhaalde. Het seizoen eindigde dus toch nog in feestelijkheden, mede ook door onze tweede Carré-FUIF en de twee kleine KVVVA-stertjes die er ondertussen rondlopen!

Het altijd moeilijke derde seizoen

Het mag gerust een statement genoemd worden dat het derde seizoen van de jonge reserven niet meteen de geschiedenisboekjes zal ingaan. Traditioneel is een derde seizoen voor een trainer (als hij het al zo lang trekt) meestal het seizoen te veel. Gelukkig voor Brecht is de filosofie van de jonge reserven er meer eentje van ManUnited-achtige trekjes dan het trainerskerkhof van bijvoorbeeld Sporting Lokeren of RC Genk.
Het seizoen begon nochtans niet slecht voor de troepen van coach De Vos. Op een uitschuivertje na tegen Kluisbergen Sportief werd er in de septembermaand veel gewonnen. Maar dan eind september begon de miserie: een ongelukkig contact tussen hand en bal (met de rode kaart als gevolg in de match tegen Bonanza) van de coach himself luidde een zwarte oktobermaand in. Tegen de toppers (zo mogen we ze wel noemen want ze eindigden stuk voor stuk voor ons in het klassement) gingen we met de complimenten van de tegenstander lopen, maar telkens niet met de punten. Met een 2 op 18 wankelde de stoel even van de trainer begin november maar ineens werden de koppen in een andere richting gedraaid, die van de winst. Met een noodelftal werd Overboelare opzij gezet, Schendelbeke wist thuis niet waar ze het hadden (waarschijnlijk onze beste match van het seizoen tegen de uiteindelijke nummer twee) en tegen de negen spelers van Herzele werd een historische monsterscore geboekt van 16-0. Maar jammer genoeg toen we uiteindelijk in vorm waren kwam de lange, witte en vriesgrage winter. Van de tien volgende wedstrijden werden er maar liefst zeven (!) afgelast. Alle ploegen die op dat moment een hapklare brok leken en waardoor we hoopten van toch nog even mee te doen in de sub-top konden door Koning Winter met ons jammer genoeg de degens niet kruisen. Voetbal een wintersport maar niet dit seizoen! Gelukkig zorgde de Jé nog voor een kleine opflakkering door ons de zege te schenken op Bonanza, maar voor de rest was het snel duidelijk dat dit seizoen er best zo snel mogelijk opzat voor deze ploeg. Een puntje in de derby nog ten spijt sukkelden we van het ene extreme weertype (lees van een modderbad tot op een ijsplaat) in het andere en de laatste matchen was het zelfs geregeld scharten om met genoeg te zijn. Dat ging op het laatste zelfs zo ver dat we de allerlaatste wedstrijd niet meer met 11 raakten. Een k**wedstrijd met een k**verplaatsing op een k**plein met een nog veel grotere k**tarbiter die er uiteindelijk een k**uitslag van maakte zorgde voor een k**apotheose van een k**seizoen (excuseer voor het vele gek** maar het was echt k**). Kortom een jaar om snel te vergeten!

Rampseizoen 4

Na het traditioneel moeilijke derde seizoen keken we met volle hoop en veel moed uit naar een nieuw seizoen in een nieuwe reeks. Na drie jaar letterlijk "den boer op" te gaan in de Geraardsbergse reeks was het tijd voor een nieuwe uitdaging in de Gentse reeks. Aan de omstandigheden mocht het dus deze keer niet liggen om enkele uitschuivertjes te maken, want bijna tweewekelijks mochten we op bezoek in een schitterende accomodatie. Zoals de traditie het wil startten we het seizoen nochtans met een mooie overwinning (al dient dit wel genuanceerd te worden, want de 9-0 werd behaald tegen de latere rode lantaarn die slechts met 10 man het veld op kwam), maar op speeldag 2 en 3 wisten we direct waar de klepel hing toen we zowel op Munkzwalm als op Gavere-Asper zwaar de boot ingingen. Vanaf dan werd er volop getimmerd aan de thuisreputatie: 3-2 tegen Ooidonck Leerne (op dat moment leider), een straffe 5-0 tegen Nokere-Kruishoutem en 2-1 tegen Kluisbergen Sportief. Tussendoor speelden we misschien wel onze beste match van het seizoen op Nazareth-Eke (80 minuten met 10 man, 1-3 voor met de rust, maar in de tweede helft letterlijk en figuurlijk verzopen), maar veel domme tegendoelpunten en een te laag percentage in de afwerking zorgden voor veel gefrustreerde nederlagen tussendoor en daarna. In de laatste matchen van 2010 werd er een povere 3 op 15 gehaald, iets wat na Nieuwjaar niet zo veel beterde. 5 op 30 waren de behoorlijk naakte cijfers toen we op de slotspeeldag het seizoen toch nog met een overwinning konden afsluiten. De rode draad doorheen heel het seizoen waren absoluut de vele gemiste strafschoppen, de ene keer al wat belangrijker dan de andere keer, maar uiteindelijk zou dat zo veel verschil niet maken in de eindafrekening die zeker niet als positief kan worden beschouwd. Een vergetelheidje van De Pinte bezorgde ons in extremis nog een gedeelde 12e plaats op 15 ploegen. Het enige lichtpuntje dat we misschien kunnen onthouden is dat het doelsaldo maar nipt negatief was, wat voor zo ver in de stand te staan toch nog redelijk sterk is. De enige zekerheid, die ook na 4 jaar overeind blijft, is dat de Kenneth er ieder jaar een stuk of 20 in het mandje legt, maar voor de rest was dit een (ramp)seizoen om héél vlug te vergeten!

Jaar 5, het jaar van de ommekeer?

Nadat het twee seizoenen op rij duidelijk bergaf ging werd er voor het seizoen nog druk gejesticuleerd over de toekomst van de jonge reserven. Er leek duidelijk tweedracht in het team gezaaid na een pover seizoen en de zielen stemden dan ook niet steeds overeen toen er een ware poll werd opgezet over de reeks waarin we het seizoen wilden aanvatten. Gelukkig zegevierde het gezond ervaren verstand op het jeugdige naïeve enthousiasme. Met een nipte meerderheid werd gekozen voor de Giesbergse reeks, alwaar de kwaliteiten van de jonge reserven beter tot uiting dienden te komen. Na een jaartje schonere accomodaties en veel verlies dus back to the roots!
Het seizoen startte ietwat aarzelend op Deftinge met een nederlaag. Toen bleek al dat die kleine foutjes er jammer genoeg nog steeds niet uit zijn waardoor duelleren met de top moeilijk zou worden. Die nederlaag op Deftinge zou later evenwel geen wonder genoemd moeten worden, want direct hadden we al tegen de toekomstige kampioen de arena moeten betreden. De volgende twee thuismatchen werden echter redelijk makkelijk gewonnen met topschutter Kenneth die toen al in topvorm bleek en dan al de basis legde van de topschutterstitel met een ongezien aantal doelpunten. De daaropvolgende wedstrijd in Moerbeke diende een vervolg te worden van het goed bezig zijn, maar arbiter en een dosis malchange zorgden ervoor dat de punten alledrie op het (dan al) aardappelachtige veld van de thuisploeg achterbleef. KVVVA diende dan al een eerste klapje te incasseren want de motor zou sputteren tot de wedstrijd op Bonanza. Die match werd, tegen de ploeg die op dat moment op kop stond, met een gelijkspel afgesloten, maar KVVVA bracht daar al het voetbal dat zeker overwinningen zou opleveren. Met een 15 op 15 werd vervolgens een prachtige reeks neergezet met absoluut hoogtepunt een zeer sterke collectieve prestatie op Terjoden-Welle, waar de drie punten werden meegegraaid tegen de kampioen van het jaar voordien. De heenronde werd voor Nieuwjaar verder afgesloten met een pechje in Aspelare, maar opnieuw met een klinkende zege tegen Zandbergen, waarna het jaarlijkse winterweer de kop opstak.
Bij de eerste wedstrijd na de jaarwisseling waren er enkelen die duidelijk last hadden van de eindejaarsfeesten, de eerste wedstrijd in 2012 werd er dan ook met 7-1 de boot ingegaan op Geraardsbergen in een wedstrijd waar werkelijk alles tegensloeg. Direct het sein om wakker te schieten en de volgende weken werden Moerbeke en Ressegem, de respectievelijke nummers 3 en 2 mooi opzij gezet. Het vertrouwen was dus enorm toen we leider Deftinge in uitgesteld relais mochten ontvangen op 19 februari. KVVVA speelde een dijk van een wedstrijd, maar 3 tegenaanvallen leverden 3 uitdoelpunten op waardoor het zware offensief in de tweede helft net onvoldoende bleek om Deftinge na vele ongeslagen matchen eens een nederlaag aan te smeren. Er volgden verder nog een pak eindeseizoenswedstrijden waar tegen de ploegen achter ons meestal werd gewonnen en tegen de hoger gerangschikte ploegen werd verloren. Een knotsgekke wedstrijd tussendoor tegen Ophasselt zorgde voor de neutrale supporter nog voor enige animo, maar op dat moment deden we jammer genoeg al lang niet meer mee voor de prijzen. Het seizoen werd uiteindelijk afgesloten met 47 punten uit 27 wedstrijden, 15 overwinningen, 10 verliesmatchen en 2 gelijke spelen. Alles samen leverde dat een 6de plaats op, mochten we een eersteklasser zijn mochten we dus meedoen met de grote jongens in de play-offs! Met 95 doelpunten voor waren we trouwens de tweede best scorende ploeg na Terjoden-Welle (ter vergelijking, kampioen Deftinge maakte er 93), maar met 63 doelpunten tegen hadden we pas de 8ste beste defensie (ter vergelijking, kampioen Deftinge kreeg er maar 21 tegen, waarvan dan nog 4 tegen ons). Als attractieve ploeg kan dit dus absoluut tellen, maar het euvel van ondanks veel scoren ook veel goals tegen raakten we in ons vijfde seizoen ook niet kwijt! Dat Kenneth opnieuw topschutter werd hoeft niemand te verbazen, met 36 doelpunten was hij goed voor bijna 40% van de doelpuntenproductie, een absoluut record.
Na een desastreus 4e seizoen was het vijfde er dus eentje met wel een positieve balans. Hopelijk mogen we dit in ons 6e jaar verder zetten.

Archief

In een nog verder verleden speelden reeds velen van ons samen in een of ander jeugdelftal van KVVVA (dat is ook waar de roots van ons team ligt). Uit die tijd werden nog enkele zaken terug gevonden die wij natuurlijk niemand willen onthouden!

seizoen 1996-1997 knapen (wedstrijd tegen Wortegem)

seizoen 1997-1998 knapen (wedstrijd tegen Nederename)

seizoen 1997-1998 knapen (wedstrijd tegen Bevere)

seizoen 1999-2000 scholieren (wedstrijd tegen Kluisbergen)